Obraz Polski i Polaków w historiografii amerykańskiej XIX i początków XX wieku

Publikacja, której przedmiotem jest sposób postrzegania kwestii polskiej na przestrzeni XIX w. z perspektywy Stanów Zjednoczonych, obejmuje lata 1795–1914. Formułowane przez autorów amerykańskich oceny i hierarchizacja faktów pozbawione są zwykle akcentów osobistych i emocjonalnych, stąd oferują oni czytelnikowi odmienne spojrzenie na pojedyncze wydarzenia i na całokształt roli Polski przedrozbiorowej w dziejach regionu i kontynentu. Zestawienie takiego ujęcia z historiografią polską umożliwia identyfikację podobieństw i różnic w interpretacji oraz ocenie poszczególnych kwestii, np. bitwy grunwaldzkiej czy postrzegania Rzeczypospolitej jako przedmurza i obrońcy cywilizacji europejskiej, dążeń niepodległościowych narodu polskiego czy polityki zaborców wobec polskich poddanych.

Istotne zagadnienia analizowane w książce to także sposób postrzegania Polaków jako narodu i ich charakteru narodowego, ocena ustroju szlacheckiej Rzeczypospolitej oraz kwestia wpływu historiografii niemieckiej na badaczy amerykańskich. Analizę dzieł historyków amerykańskich, w tym twórców podręczników historii, wzbogacają relacje i wspomnienia z podróży po ziemiach polskich, np. Jeremiaha Curtina.